A do të mendojnë vërtet makinat? Richard Feynman dha një mendim në vitin 1985

Edhe sot, mbetet një detyrë e vështirë për çdo makinë të përmbushë kërkesat tona të vazhdueshme, siç tha Feynman. Dhe edhe kur aftësitë e tyre i tejkalojnë ato të njerëzve – si, të themi, në fushën e aritmetikës, të cilën kompjuterët e dominojnë nga vetë natyra e tyre – ata nuk e përdorin aparatin e tyre kompjuterik në të njëjtën mënyrë siç njerëzit përdorin trurin e tyre.

Ndoshta, në teori, mund të projektosh një kompjuter për të mbledhur, zbritur, shumëzuar dhe pjesëtuar në afërsisht të njëjtën mënyrë të ngadaltë dhe të prirur ndaj gabimeve që kemi tendencë ta bëjmë ne, por pse do të duhej ta bënim këtë? Është më mirë të përqendrohemi në atë që njerëzit mund të bëjnë më mirë se makinat, siç është lloji i njohjes së modeleve të nevojshme për të njohur një fytyrë njerëzore në foto të ndryshme. Ose kjo është diçka që njerëzit mund ta bëjnë më mirë se makinat, gjithsesi.

Situata ka ndryshuar, falë teknologjive të të mësuarit automatik që kanë dalë së fundmi – sigurisht që nuk jemi larg të qenit në gjendje të nxjerrim një portret, dhe bashkë me të çdo imazh tjetër të të njëjtit person që është ngarkuar ndonjëherë në internet. Pyetja nëse kompjuterët mund të zbulojnë ide dhe marrëdhënie të reja vetë e çon Feynmanin në një diskutim mbi vetë natyrën e kompjuterëve, si e bëjnë atë që bëjnë dhe si mënyrat e tyre të fuqishme çnjerëzore, kur zbatohen në probleme të bazuara në realitet, mund të çojnë në zgjidhje që janë po aq të çuditshme sa janë efektive.

“Mendoj se po i afrohemi makinave inteligjente, por ato tregojnë dobësitë e nevojshme të inteligjencës”, thotë ai.

Arthur C. Clarke tha se çdo teknologji mjaftueshëm e përparuar është e padallueshme nga magjia, dhe ndoshta çdo makinë mjaftueshëm e zgjuar duket paksa budallaqe.