Tregimet për Përmbytjen e Madhe të Noes

Historia e Noes ( Nuhut) mund të jetë pjesë e besimeve abrahamike, por legjenda e Përmbytjes së Madhe ka origjinë parabiblike, të rrënjosura në qytetërimet e lashta të Mesopotamisë.

Eposi sumerian i Gilgameshit daton afro 5000 vjet më parë dhe mendohet të jetë ndoshta tregimi më i vjetër i shkruar në planet. Në të, ka një rrëfim për të urtin e madh Utnapishtim, i cili paralajmërohet për një përmbytje të afërt që do të lëshohej nga perënditë e zemëruara. Ai ndërton një varkë të gjerë në formë rrethi, të përforcuar me katran , që transporton të afërmit e tij, drithërat dhe kafshët. Pas ditëve të durueshme me stuhi, Utnapishtim, ashtu si Noe në Zanafillë, lëshon një zog në kërkim të tokës së thatë.

Tregime të Përmbytjes burojnë nga shumë burime. Një mori kulturash të lashta kanë legjendat e tyre të kataklizmës ujore dhe shpëtimit.

Sipas historisë Vedike, një peshk i tregon mbretit mitik indian Manu për një përmbytje që do të zhdukë njerëzimin; Manu më pas ndërton një anije për t’i bërë ballë shirave epik dhe më vonë udhëhiqet në një majë mali nga i njëjti peshk.

Një histori Aztec paraqet një çift të devotshëm të fshehur në zgavrën e një peme të madhe me dy kallinj misri ndërsa stuhitë hyjnore mbytin të ligjtë e tokës.

Mitet e krijimit nga Egjipti në Skandinavi përfshijnë përmbytje të baticës së të gjitha llojeve të substancave – duke përfshirë gjakun e hyjnive – pastrimin dhe ribërjen e tokës.

Mitet e përmbytjeve janë aq universale sa psikanalisti hungarez Geza Roheim mendoi se origjina e tyre ishte fiziologjike, jo historike – duke hipotezuar se ëndrrat e Përmbytjes erdhën kur njerëzit flinin me fshikëzën e mbushur plot./time.com/