Во време кога светот се соочува со пандемијата на корона вирусот, државите сѐ погласно зборуваат за потребата од воведување на вакцинални, односно ковид пасоши, како доказ дека лицето е имунизирано и може непречено да патува во странство или пак, да присуствува на масовни собири.
Но, ова не е прв пат земјите да бараат доказ за извршена вакцинација против одредена болест. Слично нешто се случувало пред искоренувањето на малите сипаници (морбили) во 20 век, кога лузните на раката, направени од крастите или од пелцот против оваа болест биле предуслов за добивање работа.
Раните симптоми на вариола вклучуваат треска, повраќање и болки во зглобовите. Следувало појава на чиреви и осип на кожата. Осипот се претворал во плускавци, кои на крајот се засушувале, а кога крастата ќе паднела, останувала лузна.
Имено, лузните од сипаници по телото докажувале дека лицето веќе ја прележало оваа болест и повеќе не претставува закана. Веројатноста да се останете со лузни по целото тело како резултат на болеста била огромна. За оние од работничката класа, овие лузни биле „виза“ за вработување.
Ако работодавачот никогаш немал сипаници, најверојатно ќе ангажира некој со лузни бидејќи тоа е доказ дека веќе ја прележал болеста и не е закана за нивните семејства и за другите вработени.
Во 1903 година, Хенри Клеј Фрик наредил сите вработени во неговата челичарница да докажат дека тие и нивните семејства се вакцинирани.
Исто како што претходно се обиделе да фалсификуваат сертификати за вакцинација, луѓето се обиделе да направат и лузни. Тоа било непријатен бизнис што вклучувал поставување на азотна киселина на кожата за да се создаде лузна со сличен изглед.
Извор: Enauka.mk
