‘Dhe tash që s’je ma, boshllëku asht në çdo hap’

Eugenio Montale

Kam zbritë tu’ ta mbajtë dorën,
t’paktën një milion shkallë
Dhe tash që s’je ma,
boshllëku asht në çdo hap.
Gjithsesi i shkurtë ka qenë udhëtimi ynë i gjatë.
I imi ende vazhdon,
s’ka ma nevojë për rastësitë,
rezervimet, kurthet,
përbuzjet e atij që beson se realiteti asht ai që shikon.
Kam zbritë miliona shkallë tu’ ta mbajtë dorën
Jo veç pse me katër sy ndoshta shihet ma mirë.
Me ty i kam zbritë sepse e dija që nga ne të dy T’vetmit sy të vërtetë,
edhe pse kaq të turbullt,
ishin të tutë.

Përktheu: Orjela Stafasani