Hulumtim i ri: Me kalimin e moshës, zogjtë kanë më pak miq, por nuk vuajnë fare për këtë

Kur bëhet fjalë për të moshuarit, supozohet se ata kanë më pak miq, sepse janë më selektivë për shoqërinë me të cilën kalojnë kohën. Megjithatë, një nga arsyet mund të jetë fakti se ka gjithnjë e më pak njerëz të moshës së tyre për t’u shoqëruar.

Pse zogjtë e vjetër kanë gjithnjë e më pak “miq me pendë”? Ekipi i studiuesve, i udhëhequr nga Imperial College London, pas studimit të ri studioi një popullatë të izoluar harabeli në ishullin Lundy, në Kanalin e Bristolit që ndan Anglinë jugperëndimore nga Uellsi jugor.

Duke hartuar moshën dhe rrjetet sociale të të gjithë zogjve, u zbulua se harabela më të vjetër kanë më pak miq, ashtu si njerëzit. Arsyeja mund të jetë se nuk ka “presion evolucionar” për të bërë miq të rinj. Është treguar se bashkëpunimi dhe miqësia ndihmojnë zogjtë e rinj të mbijetojnë dhe të riprodhohen më me sukses, gjë që nuk ndodh me zogjtë e moshuar.

Studiuesja kryesore Dr Julia Schroeder, nga Departamenti i Shkencave të Natyrës në Kolegjin Imperial, tha se i njëjti mekanizëm evolucionar mund të jetë i pranishëm te njerëzit, pasi të moshuarit janë më pak të prirur për të bërë miq të rinj. E kombinuar me më pak miq të mundshëm të së njëjtës moshë, kjo mund të jetë një shkak i vetmisë tek të moshuarit.

Bashkautori i studimit, Dr. Jamie Dunning, nga Universiteti i Leeds, shpjegoi se hulumtimi i ri është një nga të parët që sugjeron se zogjtë, si gjitarët, gjithashtu reduktojnë numrin e ‘miqve’ që kanë ndërsa plaken.

Ishulli Lundy, ku u krye kërkimi i harabelëve, pret një popullatë të mbyllur harabelash, që do të thotë se asnjë zog nuk largohet ose nuk vjen nga ishulli. Kjo i lejoi ekipit të mblidhte të dhëna shumë të sakta për harabela, duke përfshirë moshën e tyre, suksesin në mbarështim dhe jetën shoqërore.

Hulumtimet e mëparshme kanë treguar se miqësia (veçanërisht me seksin e kundërt) i ndihmon harabela të ishullit të shumohen me sukses. Në studimin e ri, studiuesit shikuan gjysmën e dytë të jetës së zogjve dhe zbuluan se shoqërimi i harabela në vitet e mëvonshme thjesht ndryshon.

Dr. Schroeder argumenton se mungesa e shoqërimit nuk është problem për zogjtë e moshuar. Ajo thotë se “zogjtë e rinj kanë përfitime të mëdha evolucionare nga shoqërimi, por kur bëhen prindër, mungesa e jetës shoqërore nuk lë pasoja negative për ta”.

Studimi i këtyre ndryshimeve te harabela dhe njerëzit mund të tregojë se si mund t’i ndihmojmë të moshuarit të fillojnë të bëjnë miq të rinj, duke lehtësuar kështu problemin madhor të vetmisë tek të moshuarit.