“Leja martesore”: Do të dëshironit disa javë pushim nga martesa?

Të dua, por nuk dua të të shoh për gjashtë javët e ardhshme – po marr ‘leje martesore’. Nuk është një divorc, nuk është një ndalim i detyruar apo një mundësi për t’u dhënë pas një lidhjeje pa pendim. Është thjesht një mundësi që burrat të jetojnë të ndarë për një kohë, të harrojnë mosmarrëveshjet e vogla dhe të kuptojnë se sa shumë i mungojnë njëri-tjetrit. Të paktën kështu duhet të duket teorikisht ky i ashtuquajtur. “leje martese”, shkruan “Guardian” .

Gazetarja Celia Walden njoftoi një herë se po merrte gjashtë javë pushim nga martesa e saj – “Gjashtë javë pushim nga burri im dhe martesa ime”. Në kontekstin e pandemisë së koronavirusit, shumë çifte kanë dashur të bëjnë një pushim nga njëri-tjetri, por gjashtë javë duket si një kohë jashtëzakonisht e gjatë.

Praktika e Walden për të marrë një pushim nga martesa është gjurmuar gjatë gjithë historisë dhe përtej Atlantikut. Ka qenë prej kohësh një traditë mes amerikanëve që gratë të shkojnë jashtë qytetit me fëmijët e tyre gjatë verës, ndërsa burri qëndron në shtëpi për të punuar dhe ndoshta përfshihet në një aferë, siç përshkruhet në filmin e Billy Wilder Seven Years of Faithfulness (“The Kruajtje shtatëvjeçare”) (1955).

Në fakt, termi u krijua në librin The Marriage Sabbatical: The Journey that Brings You Home nga Cheryl Jarvis në 1999. Jarvis, i cili jeton në St. Louis, e pa këtë lloj shkëputjeje nga martesa si një shkëputje nga puna.

Fakti është se, në fund të shekullit të kaluar, një grua që do të vinte nevojat e saj në radhë të parë do të akuzohej për prishje të rendit shoqëror. Por mungesa e saj nga shtëpia nuk ishte problemi.

“Një grua mund të thotë: “Unë do të jem me nënën time të sëmurë dhe askush nuk do të thotë asgjë”. Në atë rast, ajo do të ishte shpallur një grua e mrekullueshme dhe vetëmohuese. Por nëse ajo donte të bënte diçka për veten e saj, ajo perceptohej krejtësisht ndryshe dhe ajo quhej egoiste dhe egoiste”, tregon Jarvis.

Kur u botua, libri u shpall mjaft i diskutueshëm, u konsiderua një kërcënim për vlerat familjare.

“Ishte befasuese për mua sepse bëja një mënyrë jetese mjaft tradicionale”, thotë autori i librit.

Njerëzit supozuan se kjo do të thoshte hapësirë ​​për një lidhje dhe mungesa në martesë do të përfundonte në mënyrë të pashmangshme në kaos.

“Ironia për mua ishte se asnjë nga gratë që intervistova nuk e kishte parasysh këtë. Ideja për secilin prej tyre ishte që të mos kishte njeri në jetë”, shton ajo.

Realisht, ndarja nuk është një faktor kritik në besnikëri.

“Ju mund të keni një lidhje me një djalë në zyrën tuaj,” tregon Jarvis.

Si gratë ashtu edhe burrat kanë nevojë për një pushim nga martesa

Shumë gjëra kanë ndryshuar në lidhje me martesën që atëherë. Njerëzit martohen më vonë, në të tridhjetat dhe ndodh që jetën së bashku e perceptojnë si një sakrificë, sepse janë mësuar të kalojnë më shumë kohë vetëm. Gjithashtu, balanca e fuqisë financiare në familje ka ndryshuar dhe gjithnjë e më shpesh është gruaja ajo që fiton më shumë.

“Si burrat ashtu edhe gratë kanë nevojë për një pushim nga martesa.” Arsyeja e vetme që kam shkruar një libër për gratë është sepse është më e vështirë për gratë që t’i japin vetes leje të largohen. “Ndoshta kjo ka ndryshuar sot,” vëren Jarvis.

Ajo që nuk ka ndryshuar lidhet me statusin hormonal, i cili në çiftet që jetojnë mjaftueshëm bashkë, sjell probleme. Jarvis citon antropologen Helen Fisher , e cila argumenton se: “Ndërsa meshkujt plaken, nivelet e tyre të testosteronit bien, duke i bërë ata të kthehen më shumë drejt shtëpisë. Tek gratë, nga ana tjetër, me kalimin e moshës, estrogjeni bie dhe kjo maskon testosteronin, kështu që ato befas bëhen më aventureske”.

A janë pushimet vetëm një prelud i divorcit?

Megjithatë, çka nëse gruaja nuk ka një qëllim apo një projekt që dëshiron të ndjekë? Po sikur qëllimi i saj i vetëm të jetë të arratiset dhe të largohet nga burri i saj? A mund të jetë kjo një shenjë paralajmëruese? A është shkëputja nga martesa vetëm një prelud i divorcit?

Silva Nieves, një psikoterapiste e marrëdhënieve, është e kujdesshme për të gjithë konceptin e “vigjilencës”, veçanërisht në rastin e anëtarëve të Gjeneratës X (të lindur midis 1965 dhe 1979).

“Ata ende janë kapur pas këtyre miteve tradicionale: nëse njerëzit flenë në shtretër të ndryshëm, kjo do të thotë se diçka nuk është në rregull. Duhet të jeni gjithmonë bashkë, të ndiqni të gjitha ngjarjet së bashku, ose diçka nuk shkon. Nëse dikush komplimenton pamjen e një personi të tretë, kjo do të thotë se diçka nuk është në rregull. Ata vërtet luftojnë me këto ide tradicionale, duke u përpjekur të besojnë se kanë të drejtë, kur shpesh nuk kanë”.

Sipas Nieves, brezat e rinj janë shumë më fleksibël kur bëhet fjalë për partneritetet.

“Ata janë më të gatshëm të vënë në dyshim idenë e monogamisë, kanë pikëpamje të ndryshme për diversitetin. Por gjëja më e rëndësishme është të kesh kufij të qartë: kjo nuk duhet të jetë një justifikim për të takuar një të huaj në një lokal. Kjo është ajo që shkakton shqetësim”.

Në çdo partneritet, të dy kanë një ndjenjë ndërvarësie dhe dëshirë për të qëndruar në këmbët e tyre dhe për të bërë gjënë e tyre, por secili partner i përjeton këto ide kontradiktore ndryshe. Me kalimin e kohës shfaqet edhe efekti i mbytjes, thotë Nieves: “Ndodh shpesh që të mbështetemi shumë tek partneri dhe nga ai varet ndjenja jonë e sigurisë dhe me kalimin e kohës kërkesat bëhen më të mëdha. Marrja e një pushimi nga martesa do t’ju ndihmojë të vendosni gjërat në vendin e tyre.”

Urdhri i ndalimit është një çështje krejtësisht tjetër, por nëse përfundon me pajtimin e partnerëve dhe rifillimin e jetës së bashku, atëherë në mënyrë retroaktive mund të quhet divorc.

Urrejtja normale martesore

Konfliktet janë një realitet – ndonjëherë, në martesë, ju thjesht e urreni njëri-tjetrin. Terence Reel , terapist i familjes dhe autor i “Us” (“Us”), në një intervistë për “New York Times” bëri një vëzhgim shumë domethënës: “Për 20 vitet e fundit, unë kam kapërcyer Tokën duke folur për atë që Unë e quaj ‘martesë normale’ urrejtje’. “Asnjë person nuk ka ardhur ndonjëherë në prapaskenë për të më pyetur se çfarë dua të them me këtë.”

Duke eksploruar ndjenjat në rritje të pakënaqësisë në martesë, terapisti Robin Schott mbajti seanca me grupe çiftesh.

“Kishte shumë të qeshura në këto seminare pasi ne e kuptuam se ne ishim të gjithë ‘në të’ në një mënyrë të dukshme ose delikate – ne thashetheme për partnerin tonë, ishim ziliqarë, jobesnikë, të zemëruar me dështimin dhe madje edhe me suksesin.”

Problemi me marrëdhëniet intime, martesat afatgjata, është se inatet rinovohen vazhdimisht. Një komponent themelor i faljes është të distancohemi nga ngjarja, por si ta bëjmë këtë kur jemi një specie që gjen modele në gjithçka dhe ka gjithmonë ndonjë ngjarje të re për të na kujtuar atë të mëparshmen?

Nëse nuk është harmonike, nuk është mirë

Koncepti shoqëror i martesës thuhet se mbështet pikëpamjen se nuk ka “një madhësi që i përshtatet të gjithëve” dhe se të gjitha marrëdhëniet janë idiosinkratike.

Por nën këtë qëndrim të hapur ekziston ende një pritshmëri që mbështetet në një paqartësi – që martesa duhet të ekzistojë në një gjendje harmonie, ose nuk është një martesë e vërtetë. Kjo është testuar mjaft ashpër nga pandemia.

“Karantina vërtet tregoi rëndësinë e hapësirës personale në marrëdhënie. “Çiftet po kalonin shumë më shumë kohë së bashku se zakonisht dhe pushimi nga martesa pas pandemisë dukej disi më i pranueshëm,” thotë Jarvis.

Kishte gjithashtu presion të fortë shoqëror për të pretenduar se karantina përmirësoi marrëdhënien tuaj. Çiftet afatgjata papritmas po bënin sërish seks pasdite dhe çiftet e reja po i kthenin marrëdhëniet e brishta në martesa të qëndrueshme.

Kjo shkëputje mes klishesë, se të gjithëve na lejohet të jemi të ndryshëm, dhe paqartësisë, se martesat duhet të jenë harmonike nëse nuk janë të pjekura për shpërbërje, na lë pak hapësirë. Pra, ose do t’i respektojmë, ose do të divorcohemi.

Pushimi nga martesa është një privilegj vetëm për të pasurit

Një numër i firmave ligjore kanë raportuar një rritje të numrit të kërkesave për divorc. Ndoshta, disa prej tyre duhet të përpiqen të bëjnë një pushim nga martesa, por është gjithashtu e mundur që shumë njerëz të divorcohen, vetëm nëse mund ta përballojnë atë.

Kjo na sjell në realitetin e ashpër se pushimi nga martesa është vetëm një opsion për të pasurit ose shumë të guximshëm, të cilët nuk e kanë problem të bëjnë kamping dhe nuk kanë nevojë për lidhje interneti.

Pyetja e parë që lind është pikërisht ajo që në fillim: “Ku duhet të shkoj?” Ne nje hotel? Në krizën e ardhshme ekonomike, aq sa kemi nevojë për një pushim nga njëri-tjetri, do të duhet të ngrohemi së bashku”. Pra, një shkëputje nga martesa është një ide hipotetike e disa kohërave më të mira.

Megjithatë, do të ishte e dobishme të jesh i vetëdijshëm për ritmin e vërtetë të martesës, i cili nuk është një gjendje e vazhdueshme harmonie, por një cikël i alternuar harmonie, disharmonie dhe rregullimi të gjërave. Për disa njerëz, ciklet zgjasin me vite, dhe për të tjerët, njëzet minuta.

Nëse i lejojmë vetes qoftë edhe për një moment të shqyrtojmë idenë e pushimit nga martesa, duke pranuar në mënyrë implicite faktin, të cilin nuk duam ta themi me zë të lartë, se ndonjëherë më mirë do të ishim të ndarë sesa bashkë, do të kishim. më pak vështirësi në përpjekjen për të pajtuar mitin e martesës me realitetin e saj.