Një kthesë e madhe dhe një shuplakë për Macron
Shtypi francez pas rezultateve të papritura të djeshme të zgjedhjeve parlamentare, është komentuar, analizuar gjerësisht, për çka një pjesë të shkrimit e ka përcjellë korrespondenti i MPB-së.
“Kjo është e paprecedentë,” tha Le Monde , presioni i ngërçit dhe fushata e paparashikueshme midis incidenteve dhe inkuizicioneve. “Diçka e paprecedentë gjatë Republikës së Pestë dhe aq më tepër që nga viti 2002 dhe reforma e kalendarit zgjedhor, Hemicikli do të mishërojë kompleksitetin e një peizazhi politik të fragmentuar.”
” Çlirimi” analizon se “vetë thelbi i makronizmit është tendenca për të aspiruar dhe thithur të djathtën dhe të majtën në tokë: natyra politike është e tmerruar nga një vakum, kjo strategji në fund do të kontribuojë në ushqimin e opozitës – radikale apo ekstreme. pa propozuar një ofertë politike të aftë për të fituar shumicën. Mandati pesëvjeçar që hapet duket se është i panjohur për Emanuel Macron. Kush do ta bëjë këtë të kompozojë, diskutojë, negociojë. Dhe është nënvlerësim të thuhet se Presidenti i Republikës për pesë vite nuk u dallua në këtë ushtrim, qoftë me politikanë të zgjedhur, qoftë me ndërmjetës. Faji i këtyre zgjedhjeve legjislative është gjithashtu i sanksionuar. Kreu i shtetit tani nuk ka zgjidhje. A është ai gati? »
“Figaro” shton: “Si të qeverisësh të pandreqshmen? Kjo është sfida – vendimtare dhe ndoshta e pazgjidhshme – me të cilën po përballet tani Emanuel Macron. Një marrëveshje koalicioni me të djathtën, që befas gjen një rol të papritur? Do të ishte ende e nevojshme që makronistët të hidhnin hapin dhe të drejtën ta pranonin! Pa pritur, zyrtarët e lartë të saj theksuan me të drejtë: nuk bëhet fjalë për të luajtur, apo për të ngrënë një vakt me thjerrëza, ndihmësit e presidentit. Përcaktimi i shumicës me gjeometri të ndryshueshme nga rasti në rast? A mund të bindë ende Emanuel Macron? Pyet sërish Le Figaro. “Edhe pse trashëgimia e tij është tashmë në mendjet e njerëzve, rreziku nuk ka qenë kurrë më i madh që ai të hyjë në histori si një spektator i pafuqishëm i një mandati pesëvjeçar, i cili vdiq para se të fillonte. »
Jo, sipas Francës Perëndimore , “vendi nuk është ‘i pamenaxhueshëm’ pas këtyre rezultateve, por qeveria do të duhet ta ndajë atë përsëri.” Është zgjedhja e votuesve, të cilët përmes kutive të votimit i imponojnë një kurë të rëndë përulësisë së mjeshtrit të orës. Ai do të detyrohet të rikompozojë dhe kompletojë qeverinë duke pasur parasysh bilancet e reja në Parlament. Shumica e tij nuk do të ketë zgjidhje tjetër veçse të mbështetet tek opozita për projektligjet. Republika në lëvizje nuk mund të imponojë më asgjë më vete. Ose duke ndërtuar një aleancë të re me republikanët. Ose duke negociuar çdo tekst, nesër, rast pas rasti. “Ajo do të duhet të mësojë të bëjë kompromis”.
La Croix, në veçanti, paralajmëron se “Franca nuk mund të përballojë luksin e destabilitetit në periudhën e rrezikshme që po kalojmë. Do të ishte e pavetëdijshme të vepronim sikur sapo kishim përjetuar një vit zgjedhor si të tjerët. Sikur në zemër të Evropës të mos shpërthejë lufta. Sikur mbrojtja e klimës nuk kërkonte mobilizimin e të gjithëve. Sikur interesat të mos rriten shpejt e bashkë me to edhe presioni ndaj borxhit tonë publik. Si indiferenca e të rinjve – 75% nuk shkuan në votime – abstenim në moshën 18-24 vjeç në raundin e parë! – ishte vetëm një problem i përkohshëm. Demokracia jonë anemike do të ketë nevojë për sa më shumë njerëz që të jetë e mundur për të përballuar këto sfida të mëdha. Duke filluar nga një president që përmbush rolin e tij të garantuesit të institucioneve, i cili nuk mund të pretendojë më të mbajë të gjithë peshën e ndërtesës së Republikanëve i vetëm.
Kështu, “Dernier Nouvel d’Alsas i bën thirrje inteligjencës së politikanëve të zgjedhur francezë:” nëse duan të jenë të dobishëm për komunitetin, politikanët tanë të zgjedhur do të duhet të mësojnë të dëgjojnë njëri-tjetrin, të vënë një shami në egon e tyre, lini disa hëna të vjetra ideologjike. Bundestagu gjerman ose Parlamenti Evropian kanë treguar se kjo është e mundur. Ka ende shumë për të bërë për të dëgjuar Melanchon, Le Pen ose anëtarë të caktuar të qeverisë të pranishëm në televizion mbrëmë. “Por për shkak se është një zgjedhje midis inteligjencës ose hiçit, shpresa e ndërgjegjes fuqizohet.”
