Proteinë bimore apo shtazore? Hulumtimet shkencore thonë se nuk është e njëjta gjë

Konsumimi i porcioneve të barabarta të ushqimeve të pasura me proteina shtazore dhe bimore, siç sugjerohet nga Udhëzimet Dietike për Amerikanët, çon në nivele të ndryshme të biodisponueshmërisë së aminoacideve esenciale (EAA) si tek të rinjtë ashtu edhe tek të moshuarit, shkruan SciTech Daily.

Shkencëtarët në Universitetin Purdue thonë se konsumimi i dy racione proteinash shtazore siguron biodisponueshmëri më të madhe të aminoacideve esenciale sesa konsumimi i një sasie identike të proteinave me bazë bimore. Cilësia e proteinave të një ushqimi, ose përmbajtja e EAA-së në një vakt, është faktori kryesor në përcaktimin se si trupi përdor aminoacidet për të ndërtuar muskuj dhe të gjithë trupin.

Udhëzimet Dietike për Amerikanët theksojnë nevojën për të ngrënë një shumëllojshmëri ushqimesh bazuar në porcione referuese me përmbajtje të ngjashme lëndësh ushqyese. Një porcion referues është i barabartë me 28 g mish, një vezë të plotë, 60 g fasule ose 14 g arra.

Dr. Wayne Campbell, studiuesi kryesor i studimit dhe profesor në Departamentin e Shkencave Ushqyese në Universitetin Purdue, thotë se është e paqartë se si udhëzimet përcaktojnë se këto ushqime proteinike janë të barabarta dhe kanë “përmbajtje të ngjashme ushqyese”.

Ai shton se ushqimet proteinike ndryshojnë në përmbajtjen e tyre energjike dhe ushqyese, duke përfshirë sasinë dhe përbërjen e proteinave. Përveç kësaj, nuk ka të dhëna të mjaftueshme se si futja e porcioneve të barabarta referuese të ushqimeve proteinike nga burime të ndryshme në një vakt të përzier ndikon në aftësinë e trupit për të tretur dhe përdorur proteinat.

Kjo është veçanërisht e rëndësishme për njerëzit që nuk konsumojnë mjaftueshëm proteina të larmishme, siç janë të rinjtë, si dhe për ata që konsumojnë proteina të pamjaftueshme me vlerë të lartë edhe pse nevojat e tyre për proteina janë të rritura, siç janë të moshuarit.

Prandaj, shkencëtarët vendosën të testonin nëse marrja e porcioneve të barabarta referuese të proteinave shtazore kundrejt atyre bimore si pjesë e një vakti të përzier ndikonte në biodisponueshmërinë e EAK për blloqet ndërtuese të proteinave në këto popullata.
U kryen dy teste mbi 30 të rritur të rinj të shëndetshëm dhe 25 të rritur më të moshuar. Çdo pjesëmarrës iu nënshtrua katër testeve, secili prej të cilave zgjati 300 minuta, me një pushim prej të paktën tre ditësh midis tyre.

Studiuesit e studimit nuk e dinin rendin në të cilin pjesëmarrësit konsumonin vaktet e tyre proteinike deri pasi të gjitha testet dhe analizat ishin përfunduar.
Gjatë testit, pjesëmarrësit morën vaktet e tyre proteinike në mjedise klinike, të cilat përbëheshin nga dy porcione referuese të ushqimeve proteinike me origjinë shtazore ose bimore.

Gjaku u mor nga subjektet para vaktit dhe 30, 60, 120, 180, 240 dhe 300 minuta pas vaktit për të përcaktuar biodisponueshmërinë e EAC, si dhe nivelet e glukozës dhe insulinës.

Dr. Gavin Connolly, autori kryesor i provës klinike dhe një bashkëpunëtor në departamentin e shkencave ushqyese, shpjegon se si tek të moshuarit ashtu edhe tek të rinjtë, nivelet e EAC në qarkullimin e gjakut ishin më të larta pas konsumimit të proteinave shtazore sesa të proteinave bimore, ashtu siç ishte parashikuar fillimisht. Ai shton se nuk kishte ndryshim në biodisponueshmërinë e EAC midis të moshuarve dhe të rinjve.

“Ky studim na tregon se ushqimet me bazë shtazore janë më të mira për ndërtimin e muskujve dhe trupave tanë, gjë që është e rëndësishme për shëndetin e përgjithshëm, si dhe për funksionet motorike të trupit gjatë gjithë jetës”, thotë Dr. Connolly.

Gjetje të tjera tregojnë se biodisponueshmëria e EAK është më e madhe me konsumimin e mishit sesa me vezët, si tek të rriturit më të rinj ashtu edhe tek të moshuarit. Gjithashtu, nuk u vu re asnjë ndryshim në biodisponueshmërinë e EAK midis fasuleve dhe bajameve. Nuk kishte asnjë ndryshim në biodisponueshmërinë midis të rinjve dhe të moshuarve.

Nevojiten kërkime të mëtejshme për të kuptuar më mirë se si marrja e proteinave shtazore kundrejt atyre bimore ndikon në shëndetin e muskujve dhe në përgjithësi gjatë gjithë jetës për të siguruar shëndet në pleqëri.

Autorët e studimit sugjerojnë që gjetjet e këtij hulumtimi mund të ndikojnë në udhëzimet dietike të shëndetit publik dhe se ato mund të shërbejnë si një burim i rëndësishëm për udhëzimet e ardhshme, kur duhet të rishqyrtohet përshtatshmëria e barazimit të burimeve të ndryshme të proteinave brenda grupit të ushqimeve proteinike bazuar në porcionet referuese gjatë gjithë jetës.