Si po bëjnë kërdinë në shoqëri mediat sociale?

Në komunitetet që funksionojnë siç duhet, çdo individ vlerësohet pavarësisht nga aftësia apo statusi social. Një fëmijë meriton vëmendje si i rritur, dhe një i moshuar merr të njëjtën vëmendje si një i ri, etj. Ekziston një respekt universal bazë.

Parimi i dytë (qytetërimi universal) është një degëzim praktik i të parit. Për shkak se çdo person meriton respekt, komuniteti praktikon mirësjellje universale. Kjo do të thotë që anëtarët e komunitetit përshëndesin të huajt me të njëjtin kujdes si një të njohur.

Parimi i tretë është gatishmëria për të ndjekur rregullat që përforcojnë sjelljen bashkëpunuese dhe ndëshkojnë ngacmuesit dhe mashtruesit.

Një komunitet funksional është lehtësisht i dallueshëm sepse anëtarët e tij janë të integruar mirë dhe të lumtur. Rrjetet sociale dështojnë qartë në këtë test. Sa më shumë kohë të kalojnë të rinjtë në internet, aq më të vetmuar ndihen. Diçka nuk shkon me mediat sociale. Problemi është se ata drejtohen nga një algoritëm angazhimi që injoron parimet e komuniteteve të suksesshme.

Mediat sociale i tradhtojnë përdoruesit e tyre sepse janë të korruptuara nga paratë, nga motivi i fitimit. Kjo zbatohet nga algoritmi i angazhimit që rregullon përmbajtjen e mediave sociale. Algoritmi i angazhimit është i mirë për fitimin e parave të vëmendjes së mediave sociale, por ai minon, madje përmbys, tre rregullat e komuniteteve të suksesshme.

Kompanitë e mëdha, si Facebook, fitojnë para nga sensacionalizmi, urrejtja dhe shprehjet dhe sjelljet antisociale. Harrojeni mirësjelljen universale dhe respektin bazë. Gjithashtu, këtyre platformave u mungojnë mekanizmat e kontrollit social që ruajnë marrëdhëniet civile në komunitetet reale.

Kështu, lajmet e rrjeteve sociale janë plot me spekulime skandaloze, teori konspirative e të ngjashme, sepse kjo përmbajtje tërheq lexuesit. Algoritmi i angazhimit promovon rivalitete të vogla dhe gjuhë të urrejtjes. Në atë proces, rregullat janë të kundërta të asaj që ishin.

Problemi kryesor është se aktorët më të këqij marrin vëmendjen më të madhe. Kjo është pjesërisht për shkak të psikologjisë themelore njerëzore. Fëmija që ka zemërimet më të shumta dhe më të këqija shpërblehet me një monopol mbi vëmendjen e prindërve, kështu që psikologjia themelore është e ngjashme me mediat sociale. Mënyra më efektive për prindërit për t’u përballur me zemërimin e tërbuar është t’i japin fëmijës një pushim në të cilin ata e ndëshkojnë atë duke tërhequr vëmendjen e prindërve. Algoritmi i angazhimit bën pikërisht të kundërtën.

Nuk duhet të na habisë fakti që zërat kryesorë në internet janë njerëzit që sillen keq, qofshin aktorë të pasur që debatojnë për divorcet e tyre, ndikues, politikanë që fyen njëri-tjetrin, apo personalitete që nxjerrin teorinë më të palogjikshme të konspiracionit.

Ndërveprimet sociale në botën reale organizohen shumë ndryshe. Njerëzit që sillen në mënyrë të pakëndshme shmangen si murtaja. Ata bëhen të dëbuar dhe reputacioni i tyre sjell pasoja të këqija.

Ndërsa këta njerëz ndëshkohen në botën reale, ata që janë të sjellshëm dhe të bindur shpërblehen. Ata priten ngrohtësisht në publik. Ata përfshihen në bisedë dhe ftohen të bashkohen me aktivitetet e kohës së lirë dhe ngjarjet sociale. Në jetën reale, mekanizmat e vëmendjes funksionojnë pothuajse saktësisht të kundërta me algoritmin e angazhimit.

Ngacmuesit dhe mashtruesit e botës reale trajtohen ashpër. Ata dënohen shoqërisht dhe ekspozohen ndaj ashpërsisë së zbatimit të ligjit. Sidoqoftë, ngacmuesit në internet ikin pothuajse pa asnjë ndëshkim.

Trollët e internetit shpesh veprojnë në mënyrë anonime, qoftë duke u fshehur nën profile të rreme me identitete të rreme ose duke përdorur rrjete private virtuale që e bëjnë të pamundur gjurmimin e tyre. Kjo i mbron ata nga gjobat. Nuk ka mbrojtje për të rinjtë që përjetojnë ankth dhe depresion në një shoqëri të dominuar nga komunitetet virtuale.

A mund të rregullohen mediat sociale? Është e vështirë të thuhet sepse nuk kanë ligje. Ka vetëm dy mundësi: ose t’i kuroni ose t’i lini.