Zakonet e prindërimit që mund të dëmtojnë vetëvlerësimin e fëmijëve

Edhe pse shumica e prindërve duan më të mirën për fëmijët e tyre, disa zakone mund të dëmtojnë vetëvlerësimin e një fëmije. Në vend që të ndihet i vlerësuar për atë që është, fëmija fillon të vërë në dyshim veten, të tërhiqet ose të mbështetet në miratimin e të tjerëve.

Disa zakone prindërore, me kalimin e kohës, mund të minojnë vetëbesimin e fëmijëve. Kur prindërit vënë re dhe komentojnë gabimet dhe rrallë theksojnë përpjekjet ose progresin, fëmija fillon të besojë se asgjë që bën nuk është mjaftueshëm e mirë. Kritikat e drejtuara ndaj personit, në vend të sjelljes, janë veçanërisht të dëmshme, sepse me kalimin e kohës fëmija i përvetëson këto mesazhe si të vërteta për veten e tij.

Fraza të tilla si “Shiko si e di tashmë vëllai yt këtë” ose “Pse nuk je si ajo” janë demotivuese. Ekspertët paralajmërojnë se nëpërmjet krahasimit, një fëmijë mëson se vlera e tij ose e saj varet nga mënyra se si krahasohet me të tjerët. Në vend që të zhvillojë një ndjenjë të brendshme përmbushjeje, fëmija kërkon vazhdimisht vlerësim nga të tjerët.

Prindërit që nuk e lejojnë fëmijën e tyre të bëjë gabime, të marrë vendime ose të marrë përgjegjësi, edhe pse kanë qëllime të mira, në mënyrë të pavetëdijshme dërgojnë mesazhin se nuk janë të aftë ta bëjnë vetë këtë. Kur një fëmije nuk i jepet mundësia të zhvillojë pavarësinë dhe të përballet me sfidat, është e vështirë për të që të arrijë aftësitë e veta dhe të besojë në to.

Fjali të tilla si “Nuk ke arsye të qash” ose “Mos u trego kaq i ndjeshëm” zvogëlojnë përvojën emocionale të një fëmije. Fëmija pastaj fillon të mendojë se emocionet e tij janë të parëndësishme ose të gabuara, gjë që dëmton sigurinë e tij emocionale dhe vlerën e tij të brendshme.

Mbështetja prindërore nuk duhet të jetë e përsosur, por empatia e vazhdueshme, pranimi dhe respekti për ndjenjat e një fëmije janë çelësi për ndërtimin e një vetëvlerësimi të shëndetshëm.