Banditi i telefonave me pagesë që u bë milioner

Përballë nëpunësit në motelin lokal qëndronte një burrë me pamjen e dikujt që nuk donte të vihej re – një kapak bejsbolli i tërhequr deri në buzën e syzeve të tij me buzë ari, flokët e tij të tërhequr përsëri në një bisht, një këmishë të zbërthyer dhe çizme kaubojje. Ashtu siç kishte bërë shumë herë më parë, ai pagoi dhomën e tij me monedha, tufa me kartëmonedha çerek dollarësh të paketuara mirë. 

Në vitet 1980, policia në Ohio, dhe më vonë FBI, kaluan vite duke ndjekur njeriun me rrepë. Ndryshe nga kriminelët e tjerë, ai nuk përdorte armë, nuk ishte i dhunshëm dhe nuk ngacmonte njerëz të pafajshëm. Krimi i tij konsistonte në thyerjen e kutive të monedhave të 1,800,000 telefonave me pagesë në të gjithë Amerikën. 

Duke përdorur mjete që ngatërroi edhe ekspertët më të mëdhenj, “banditi nga foltorja” arriti të mbledhë në këtë mënyrë diku nga 500 mijë deri në 1 milion dollarë.

“Nëse dikush nuk ka fat, ai ndoshta nuk do të kapet kurrë,” tha një oficer sigurie i kompanisë telefonike Ohio Bell për Los Angeles Times në 1987. “Ai është i organizuar mirë, i zgjuar dhe më e rëndësishmja, jo lakmitar. Çdo ditë, vetëm disa altoparlantë në një distancë të madhe nga njëri-tjetri janë bosh. Ai gjithmonë kërkon një makinë policie ose një makinë të kompanisë telefonike rreth tij.”

Sot, përdorimi i një telefoni publik tingëllon si diçka nga një dokumentar historik ose një film krimi, ku “djemtë e këqij” i përdorin ato për të mos gjurmuar telefonatat e tyre. Nuk jemi aq të vjetër, por kujtojmë edhe telefonat me monedha dhe kartat që pasuan. Nuk kemi dëgjuar kurrë që dikush në shtëpinë tonë të përpiqet të thyejë kutinë, sepse nuk do të bënte shumë mirë. Por mesa duket ky “kriminel” nuk e ka menduar se 150 dollarët, maksimumi i mbledhur nga telefonat publikë amerikanë, janë nënvlerësim. 

Emri i burrit ishte James Clark, një makinist me një të kaluar jo shumë të qartë. Në vitin 1968 ai dyshohet se u arrestua për planifikimin e një skeme me partnerë në Evropë për të prodhuar kartëmonedha të falsifikuara në total 50 milionë dollarë. Ai u kap dhe u dënua me 3 vjet burg.

Rreth një dekadë më vonë ai shpiku një skemë të re, më pak ambicioze, por me sa duket më efektive. Ai urdhëroi t’i bënin brava si ato në kuti telefonike, si dhe mjete bravandreqës për t’i hapur ato. Megjithëse operatorë të ndryshëm kishin konfigurime të ndryshme, ai u fokusua në ato që ishin më të thjeshtat. Sistemi i tij u ndoq: së pari, me një ndihmë që mund ta fuste nga vrima e kutisë, ai vlerësoi se sa para kishte brenda dhe nëse ia vlente të hapej. Nëse kutia ishte plot, ai merrte aparatin dhe bënte sikur fliste. I përkulur mbi foltore, ai ia doli ta punonte dhe iu deshën rreth 15 minuta. Pastaj hapi kutinë me kusur dhe ndërroi kapakun. Telefoni vazhdonte të punonte pa kuti dhe pa asnjë tregues se dikush e kishte nxjerrë. Derisa nëpunësi i kompanisë telefonike u përpoq të merrte paratë, të cilat ndonjëherë ndodheshin një javë më vonë. 

Në fillim nuk kishte asnjë shenjë me të cilën mund të konkludohej se kush dhe si e ka kryer këtë operacion. Vetëm në vitin 1985, dikush i përshkruar si një “informator” tregoi me gisht Clark, i cili gjithashtu kishte një grua dhe një vajzë të rritur që jetonte në Akron, por që vetë herë pas here zhdukej. Kur policia kontrolloi furgonin e tij, gjeti pjesë bravash dhe mjetesh brenda.

Kjo mjaftoi për të lëshuar një urdhër, i cili shkaktoi një ortek bakshish, por asnjëra prej tyre nuk ishte e dobishme. Vetëm në vitin 1988 FBI arriti ta arrestonte në Kaliforni. Ai u dorëzua pa kundërshtim dhe mori të paktën një dënim me tre vjet burg. Ai ishte 50 vjeç kur e burgosën. Ai vdiq në vitin 2012 dhe një nga ata që lanë një mesazh në librin e vajtuesve e përshkroi atë si një “mendimtar dhe praktikues”.