Kush nuk duhet të hajë sardele? Janë të shkëlqyera për shëndetin, por jo për të gjithë

Në shumicën e vendeve të botës, sardelet konsiderohen si një nga llojet më të lira dhe më të shëndetshme të peshkut. Edhe sardelet e konservuara, megjithëse përmbajnë pak më shumë vaj dhe kripë, konsiderohen si një zgjedhje e mirë ushqimore, me përjashtim të pacientëve me përdhes dhe veshkave.

Një fakt i dallon sardelet nga llojet e tjera të peshkut. Në rast se shmangni peshkun për shkak të ndotjes së mundshme me merkur, mund të hani sardelet pa merak. Ky lloj peshku ushqehet ekskluzivisht me plankton që nuk ka ose ka shumë pak merkur.

Sardelet e konservuara janë të mbushura me ujë të shtuar, vaj dhe lëng domate. Në këtë formë zakonisht hiqen kokat e peshkut, por mbahen lëkura dhe kockat e vogla, të cilat kanë shumë përfitime shëndetësore. Një porcion me 4 sardele përmban 100 kalori, 12 gram proteina, 5 gram yndyrë dhe zero gram karbohidrate, fibra dhe sheqer. Ky peshk detar është i pasur me minerale dhe vitamina si B12, vitaminë D, niacinë (vitaminë B3), selen, fosfor, kalcium, jod.

Acidet yndyrore omega-3, të cilat janë të bollshme te sardelet, mbrojnë sistemin tonë kardiovaskular. Acidet yndyrore omega-3 mund të stabilizojnë ritmin e zemrës, të ulin nivelet e larta të triglicerideve në gjak, të sigurojnë elasticitetin e arterieve dhe të na mbrojnë nga mpiksja e gjakut. Acidet yndyrore omega-3 janë më të bollshme në peshqit yndyrorë detarë si salmoni, skumbri dhe sardelet. Shoqata Amerikane e Zemrës rekomandon dy porcione peshku yndyror në javë, me kusht që peshku të mos jetë i skuqur.

Kockat e vogla të sardeles janë një burim i shkëlqyer i kalciumit. Ato sigurojnë rreth një të tretën e marrjes së rekomanduar ditore të kalciumit. Vitamina D është e nevojshme që trupi të absorbojë kalciumin dhe sardelet janë edhe më të pasura me vitaminë D se kalciumi. Ato përmbajnë gjithashtu fosfor, i cili është një faktor shumë i rëndësishëm për shëndetin e kockave, pasi ka aftësinë të neutralizojë acidet që mund të dëmtojnë kockat.

Deri në 40% e të moshuarve kanë mungesë të vitaminës B12. Kjo mungesë mund të shkaktojë funksion të dobët të nervave shqisore dhe probleme nervore periferike. Është e mundur që në rastet më të rënda të ketë lëvizshmëri të reduktuar. Një racion sardele siguron tre herë më shumë sasinë e B12 në krahasim me nevojat ditore të shumicës së njerëzve. Mungesa e vitaminës B12, përveç dëmtimit nervor, mund të shkaktojë vështirësi në furnizimin e qelizave me oksigjen dhe lodhje kronike.

Pavarësisht përfitimeve të shumta shëndetësore, sardelet në formë të freskët apo të konservuar nuk janë një lloj peshku që rekomandohet për të gjithë njerëzit. Pacientët që vuajnë nga presioni i lartë i gjakut, përdhes, gurët në veshka duhet të shmangin ngrënien e sardeles. Në veçanti, sardelet e konservuara përmbajnë sasi të mëdha natriumi, i cili nuk rekomandohet për njerëzit me presion të lartë të gjakut.

Është e mundur që në disa situata të vazhdoni të konsumoni këtë lloj peshku, por në sasi më të vogla dhe duke hequr kripën nga vaktet e tjera. Megjithatë, për të gjitha detajet, do të ishte mirë të konsultoheni me një ekspert i cili do t’ju japë rekomandimet më të mira në lidhje me pamjen specifike shëndetësore të secilit individ.

Pacientët që vuajnë nga sulmet e përdhes këshillohen të hanë një dietë me një sasi minimale purine. Përdhesi është një formë e artritit e shoqëruar me dhimbje të forta kyçesh, e cila shkaktohet nga nivelet e larta të acidit urik në gjak, i cili është një nënprodukt i metabolizmit të purinës.

Peshqit e yndyrshëm si sardelet dhe açugat kanë një përmbajtje të lartë purine, ndaj këshilla është të shmangni peshkun dhe ushqimet e detit. Në marrëveshje me një ekspert, nëse është e nevojshme në situata të tilla, përdoren suplemente me bazë vaj peshku ose peshk me mish të bardhë si merluci.

Acidi urik, i cili shkakton përdhesin, është gjithashtu një substrat i mirë për zhvillimin e gurëve në veshka. Sardelet përmbajnë purina që zbërthehen në acid urik. Përmbajtja e lartë e natriumit te sardelet mund të rrisë gjithashtu sasinë e kalciumit në urinë, që është një tjetër faktor rreziku që mund të çojë në formimin e gurëve në veshka.