Mediat sociale nuk janë shkaku i pandemisë së ankthit

Paulsen thotë se rritja e ankthit dhe depresionit tek adoleshentët filloi shumë përpara se fëmijët të ekspozoheshin në mediat sociale. Duke përdorur kërkime të bazuara në prova dhe studime të rasteve të pacientëve realë, ai thekson se shumë faktorë të tjerë janë në lojë, si fiksimi me statusin e punës, shumë zgjedhje dhe fokusi i tepruar në planifikimin afatgjatë.

– Ka gjithnjë e më shumë raste të çrregullimeve të ankthit, sepse shoqëria moderne ka zhvilluar një paaftësi të mësuar për të jetuar me pasiguri. Shumë argumentojnë se mediat sociale dhe koha e ekranit janë fajtorët kryesorë për shëndetin e keq të të rinjve në dekadën e fundit. Megjithatë, është e vështirë të vizatohen lidhje të tilla të thjeshta “x çon në y” kur bëhet fjalë për mirëqenien njerëzore. Para së gjithash, rritja e mprehtë e problemeve të shëndetit mendor filloi shumë përpara ardhjes së telefonave inteligjentë – beson Paulsen, profesor i asociuar i sociologjisë në Universitetin e Lund.

Ai ofron një përmbledhje gjithëpërfshirëse se si dhe pse njerëzit përjetojnë mendime të padëshiruara dhe dëgjojnë zëra negativë. Libri i tij vë në pikëpyetje atë që ai e quan “mjekësimi i përhapur i ndjenjave” që dikur konsideroheshin normale. Njeriut të lashtë, thotë ai, duhej të jetonte në të tashmen dhe sot e ardhmja është shtrirë deri në pikën e “pakuptueshmërisë” si planet mijëravjeçare për mbetjet radioaktive.

– Ne jemi të fiksuar pas së ardhmes sepse horizonti ynë kohor është shumë më larg se përvoja konkrete – thotë Paulsen.

Pasuria materiale ka pasuruar jetën tonë në çdo aspekt, përveç një aspekti – mirëqenien mendore, argumenton Paulsen, duke përdorur të dhëna që tregojnë se sa më i pasur të jetë një vend, aq më i madh është rreziku i çrregullimeve të ankthit dhe problemeve të tjera të shëndetit mendor. Në temën e rrjeteve sociale dhe vetmisë, autori kundërshton nocionin se teknologjia i dekurajon njerëzit të takohen ballë për ballë me të tjerët.

– Njerëzit që janë tashmë të vetmuar shkojnë në internet në kërkim të kontekstit. Pasi të fiksohen, ata bëjnë më pak përpjekje për të parë të tjerët, gjë që vetëm i bën ata më të vetmuar, shpjegon Paulsen.